Blerim i vonë (lirika)

1.Shpirti im

Shpirti im,mbushur lirika,seç buisi pak si vonë
Në se pak unë u mbollisa,qe një kohë,e gjithë:zezonë!
Sepse ikje kot së koti,mu si qeni,-thonë,-në vreshtë!
Epo s’isha Don Kishoti,atë kohë ta zija heshtë?!

 

Edhe heshta,edhe heshta:të rrah gjoksin?Krejt e kotë!
Nuk guxoj të shkruaj vjersha:qe një kohë,aman,o Zot!
Sepse shkrimi qe dëshmi,s’ka se ç’duhej dëshmitari?!
Shkurt e shkurt lexues të mi:drejt përdrejt tek Haznedari.

 

Ky përditë lëpinte kosën,s’ishte kosë,po qe hanxhar
Mos më pyesni për Golgotën:më mirë vdekur se sa gjallë?!
Ndaj buisa pak si vonë,ndaj kaq shumë unë u mbollisa
Më mirë kurrë a më mirë vonë:kështu heshtjes iu vu pika.

17 gusht 2005

 

2.Obsesion

Malli i beftë më pushtoi,më pushtoi dhe nuk më lë
Një copë plak të dashuroj,mos më pyesni si a hë?!

F i k u (tregim)

“Ç’të bësh. do ta bëjnë! “
Populli
Qe vjeshtë e parë e vitit 1966. Kisha dalë, si zakonisht, të merrja postën e repartit. Ushtrinë e kam bërë në Shëngjin, qytezë e vogël aso kohe, dhe, nga vendësit, unë, ushtar në ato kohë njihesha, pothuajëse, nga të gjithë. Shpërndaja edhe fletë – thirrjet për zbor për gjithë civilët dhe puna ma donte që të trokisja në shtëpitë e vendasve, më shumë se disa herë në vit. Po të llogarisësh që këtë punën e korrierit e bëra për tri vjet me radhë, kuptohet, edhe pse isha kaq i njohur në një qytezë aq të vogël të asaj kohe. Domosdo, nuk kam si e mohoj, edhe dashamirësinë e përgjithshme që kishin ata vendas aq bujarë për ne jabanxhinjtë(ku hynim edhe ne, ushtarët). E, pra, kisha dalë për të bërë atë ritualin e përditshëm dhe, patjetër, do ndaloja për të pirë një kafe tek klubi i vetëm i qytezës. Por atë mënjges shtatori(se mëngjes qe) , për çudi, ndryshe nga herët e tjera, njerëzit sikur e kishin prerë atë harenë e zakonshme dhe, sikur flisnin nën zë.

Diçka kish ndodhur:se i shihja që flisnin kokë më kokë dhe dikush shpejtohej duke marrë ndonjë paqetë “Partizani”, pa lëshuar atë përshëndetjen e zakonshme:si keni njeh, burra? ! dhe duke dalë po me atë shpejtësi që hynte.

– Çfarë ka ndodhur? – pyeta një plak të vjetër, jugor ky, që nuk di pse era e jetës e kish vërvitur deri në Shëngjin.

– Pse, a nuk e ke marrë veshë? – m’u kthye po me pyetje ai.

– JO!

– Si jo? – Ndrekës. Ndrekë Prelës atij që punon në port, – e njeh apo jo?

– Si nuk e njoh?

– E, pra, Ndrekës, i ka rënë djali i vetëm nga fiku, pikë e vdekur.

Ode për tranzicionin

(Këngë: këndohet me lahutë!)

“Me dialekt të përzier?!”
Lum e lum për të madhin Zot!
Si qemë dje e si jemi sot?
Dje po qe veç diktaturë
Dhe na rropi 7 lëkurë!
Sot po erdh demokracia
Dhe na mbyti anarshia.
Me të panjohura “ekuacioni”
Zgjati shumë ky tranzicioni.
Punë nuk ka, as ujë as drita
A s’merr veshë?A tha “korita”.
E ku ishe?Asgjëkundi. . .
Shqipëri, të mori lumi.
Se në krye do mytebera

Ndjesë vezirit

 

 

 

“Ti Neim qe s’di këndim
Je ministër për arsim? ! “
Fan Noli
Kur marrë të shkruaj për këtë tregim, më sillet para sysh një skenë ku Artisti i Popullit Luftar Paja, shkëmben batuta me kryetarin e tij. – S’më heq dot, o zoti kryetar! Ai: – Të heq! – Ëhë, nuk më heq dot! dhe gjithë ky shkëmbim batutash, përcillesh me idenë se sekretari (Luftari) qe analfabet dhe kryetari me gramë. Kur tak vjen urdhëri nga lart: analfabeti kryetar dhe ai me gramë, kryetari, sekretar. Dhe Luftari (kush më mirë se ai? !) : – Eh, të thashë? Aty tani dhe bëj si të të them. (të më falni në batuta s’është origjinale, po merreni si kontekst!). Salla shkërrmoqej me të qeshur dhe, natyrshëm, do qeshte me ketë paradoks. Ama i referohej kohës së Zogut. Dhe domosdo do qeshje. Se për të qeshur qe. Po vallë a shpëtuam nga këto paradokse ku i paafti të drejtonte të aftin në kohën e Enverit? Unë them se jo. Dhe për këtë kohë, të cilën e kam jetuar me gjithë larushinë e saj, edhe do të flas. E kam thënë edhe diku tjetër. Kurrë nuk flas për gjëra që nuk m’i ka parë syri apo dëgjuar veshi.
* * *
Idenë për dikë në është i aftë apo i paaftë, them që do ta kem rrekur kur mbarova të mesmen. Në shkollë të mesme, kur nuk më mungonte gjykimi (natyrisht, në kufijtë e moshës. se ezhdërha nuk qeshë, de! ) shikoja se sa të aftë ishin të gjithë mësuesët e mi;sa me përkushtim punonin që të gjithë. Dhe, natyrshëm, modelonin para nesh, nxënësve të tyre, vetëm dhunti pozitve pa bërë as pikën më të vogël të lëshimit. E filluam shkollën 5 klasa paralele dhe “bryma” ra mbi dy klasa me gati 80 nxënës.

Përjetësisht i dashuruar (cikël me poezi)

Përjetësisht i dashuruar!
(cikël me poezi)

 

“Poetët dashurojnë tërë jetën!”
Pablo Neruda

 

1.Përjetësisht i dashuruar

Mos më thoni:si e qysh?Si e qysh,o babagjysh?!
I këndon ti dashurisë mu në vërsë të pleqërisë.
U përgjigjem kollaj fare:-Dashuria nuk njeh moshë!
Se,sa shoh një tringofare,unë nga plak,bëhem riosh?!

 

Edhe zë rois si bletë,po rois e kërkoj zgjua
Se tani kam vënë fletë,hajde,tani,dhe më mbaj mua?!
Zë këndoj bilbilgjyzar,zë këndoj si shtruar-shtruar.
Dreq-o plak e mallpashuar:përjetësisht i dashuruar…

 

5 maj 2004

 

 

2.E marr vesh

 

E marr vesh:ke zbritur nga qielli
(po krahët s’i shoh ku i ke?)
Në e humba pusullën,i mjeri
Fajin veç ti,moj, ma ke?!

 

Se je e bërë si me dorë
Stolisur e ujdisur me porosi
Edhe sikur të isha shënjtor,
Do të kthehesha në djall,s’ka se si?!

 

3 maj 2004

 

 

3.U ndeza flakë

 

Ndjenjat dhe mendimet m’u ndezën flakë
Një vetëtimë gëzimi ra mbi zemrën time
Ah,ta hajë dreqi!Harrova që jam plak?!
Renda pas të bukurës,si në rininë time.

Pa ty

Pa ty

Behari pa ty,si dimër!
Dimri?Kuptohet-akullnajë!
E merr vesh,o syri i ndritur,
Pa ty,s’e kam hiç kollaj.

 

Qesenë,dihet,e kam bosh
Kacidhe nuk kam në kuletë
Të them që mos të shpresosh
Se jetën do ta kesh të lehtë.

 

Po zemrën e kam qelibar
Të tillë?As do gjesh ti gjëkund!
S’ka nga unë njeri më bujar
Në dashuri askush nuk më mund!

 

Në kushtet s’i kam aq të mira
(ti më njeh:unë jam dembel!)
Me ty unë përzë aq dimra
Se më je behar,e ngrohtë-diell…

19 korrik 2007

 

Shkruar nga Përparim Hysi

Soditje

Soditje

Trupin tënd-lakuriq
Sa e shoh,mendja eksiq!
Sepse iku dhe kaptoi
Pa më thuaj:ku qëndroi?

 

Domosdo,qëndroi tek ti
Se nuk mbahej në burgji,
Se u shfaqën gjithë nishanet
Natyrisht,më zunë alarmet!

 

Shfaqen supet,shfaqen gjiret
Sërë-sërë,të gjitha hiret!
Upupu,si je e tëra?!
Gati mua t’më bjerë cërma!

 

Edhe ika,u xhindosa
Pas nishanesh krejt u sosa
Më la mëndja,shkoi e iku
Lakuriqja keq më fshiku.

13 korrik 2007

 

Në dhomën time

Në dhomën time

Në dhomën time hyri një puhizë joshëse
(kush ma solli papandehur këtë puhizë?)
Padyshim që e sollli një bukuroshe
Nga ato që është prodhuar si jashtë serisë!

 

Se ndryshe,nuk ka si të jetë ndryshe
Që unë,plakaruqi,zë e këndellem!
Është një puhizë dehëse(pa si e qyshe)
Me të tani,pleqërisë,ja që “dehem”.

 

Dehem se rakia qe e fortë
Siç duket nga ajo ballëkazani!
Në kjo”puhizë”mua më vuri poshtë,
Ndodh them unë se ma deshi xhani.

28 qershor 2007

 

Ti

Ti

Ti qe e bukur si një vegim!
Fustani mbi trup si derdhur mbi shkumë!
O Zot,a ma tregon dot “magjinë”
Se aq jam mahnitur(më zuri me shkumë?!)

 

Dua ta shpengoj unë imagjinatën time
Se brune me sy të kaltër rrallë kam parë
Ah,ta dish,o moj mikja ime!
Gojëhapur mbeta nga kjo pamje e rrallë.

 

E di që jetëshkurtër është bukuria
E di mirë tani që jam flokëbardhë!
Por ja që u marrosa unë nga bukuria
Dhe humba arsyen,sa mora prrallë.

 

S’kish se si?Ç’mund të bëja tjetër?
Qe një “magji” që na zuri të gjithë.
Tek shkruaj tani që jam burrë i vjetër
Dua që të më zëjë prapë ai “grip”

 

Dua?!Po vallë kaq a mjafton?
Rinia iku dhe kurrë s’kthehet më.
Në shkrova për dikë që zemëra ma don
E bëra se s’e di(në rron a s’rron më…)

5 qershor 2007

 

Atë puthje

Atë puthje

Atë puthje të rrëmbyer
Që të dhashë dikur-dikur
Pse më duket vetullprerë
Si tani ta jap,sikur…

 

Sepse mbresa qe e tillë,
Që aq shumë,moj,më shijoi
Bëhem djalë i përtërirë
Sado mosha mua më shkkoi.

 

Mosha shkoi,po jo kujtimi
Mbresa e puthjes vjen më shfaqet
Sado plak është Përparimi
Sulet teje(Ç’i do llafet?!)

 

Llafet janë pa bereqet
E ka thënë me kohë i pari
Sado jam në moshë të tretë,
Ke parë ti,që ma do xhani…

21 prill 2007