“Ç’të bësh. do ta bëjnë! “
Populli
Qe vjeshtë e parë e vitit 1966. Kisha dalë, si zakonisht, të merrja postën e repartit. Ushtrinë e kam bërë në Shëngjin, qytezë e vogël aso kohe, dhe, nga vendësit, unë, ushtar në ato kohë njihesha, pothuajëse, nga të gjithë. Shpërndaja edhe fletë – thirrjet për zbor për gjithë civilët dhe puna ma donte që të trokisja në shtëpitë e vendasve, më shumë se disa herë në vit. Po të llogarisësh që këtë punën e korrierit e bëra për tri vjet me radhë, kuptohet, edhe pse isha kaq i njohur në një qytezë aq të vogël të asaj kohe. Domosdo, nuk kam si e mohoj, edhe dashamirësinë e përgjithshme që kishin ata vendas aq bujarë për ne jabanxhinjtë(ku hynim edhe ne, ushtarët). E, pra, kisha dalë për të bërë atë ritualin e përditshëm dhe, patjetër, do ndaloja për të pirë një kafe tek klubi i vetëm i qytezës. Por atë mënjges shtatori(se mëngjes qe) , për çudi, ndryshe nga herët e tjera, njerëzit sikur e kishin prerë atë harenë e zakonshme dhe, sikur flisnin nën zë.
Diçka kish ndodhur:se i shihja që flisnin kokë më kokë dhe dikush shpejtohej duke marrë ndonjë paqetë “Partizani”, pa lëshuar atë përshëndetjen e zakonshme:si keni njeh, burra? ! dhe duke dalë po me atë shpejtësi që hynte.
– Çfarë ka ndodhur? – pyeta një plak të vjetër, jugor ky, që nuk di pse era e jetës e kish vërvitur deri në Shëngjin.
– Pse, a nuk e ke marrë veshë? – m’u kthye po me pyetje ai.
– JO!
– Si jo? – Ndrekës. Ndrekë Prelës atij që punon në port, – e njeh apo jo?
– Si nuk e njoh?
– E, pra, Ndrekës, i ka rënë djali i vetëm nga fiku, pikë e vdekur.
Pena e vjetër 